سفارش تبلیغ
صبا ویژن
قالب وبلاگ
سنگ نوردان
کوه نشانی از استواری سنگ نشانی از سرسختی انسان میتواند هر دو باشد... 
نویسندگان

سریع ترین راه برای بهبود کارآیی هر فرد، ارتقاء کیفیت تفکر است.

این مساله در صخره نوردی کاملاً صادق است خواه صخره نوردی بر روی دیواره ای بلند باشد یا تمرین ورزشی یا خطوط در هم پیچیده سنتی و یا مسیرهایی در رشته کوه آلپ.

تمام فعالیت ها از افکار، احساسات و شیوه ی تفکر سرچشمه می گیرد و اعتماد به نفس پایه و اساس شکست ویا پیروزی فرد است.

 وقتی برنامه های آمادگی جسمانی و آموزش های تکنیکی سالیانه به درجه ای بالاتر می رسد ، در فصل صخره نوردی بزرگترین موفقیت شما در گرو آمادگی و انعطاف عضلات تان می شود تا کارآیی شما بهتر شده و احساس لذت بیشتری نمایید.

با همان احساس تعهد قبلی به تمرین بپردازید و گونه ای عمل نمایید که گویی دارید تمرین قدرتی انجام می دهید.

 و در نتیجه راضی خواهید بود با انجام مداوم این مهارت ها و نه تنها در هر زمان که احساس نیاز کردید ، می توانید بهترین نتیجه را کسب نمایید.

 برای عده ای موفقیت آنی به میزان صخره نوردی آنها بستگی دارد و این در حالی است که برخی دیگر نیازمند به صبوری بیشتری دارند تا زمانی که این مهارت های ذهنی به صورت یک ارزش ناب درآید و قبل از این که بر روی صخره نوردی شان تاثیر بگذارد.

این مساله به میزان سرزندگی ویا ضعف ذهن مرتبط است.  این را نباید از یاد برد که این شش مهارت ذهنی به هم پیوسته است و می تواند هماهنگی و انسجام را در تمرین ها برای فرد به ارمغان آورد در مجموع مثل این است که یک بار 5 کیلوگرمی از پشت شما که ناخواسته آن را در حین صعود حمل می کردید از پشت شما برداشته شود.

که من آن را بال ذهنی می نامم

1-خود پنداره تان را از عملکرد جدا سازید.

اگر مشغول مطالعه این مقاله هستید ، معلوم است که صخره نوردی نقش مهمی در زندگی شما بازی می کند.

 فشار ناشی از این تفکر ( من نمی توانم )می تواند فلج کننده بوده و شاید بتوان از آن به عنوان اصلی ترین  تمایل ناامیدی و سرخوردگی در این ورزش یاد نمود.

انسان در انجام کارهایی برنامه محور نه خروجی از لحاظ چهار چوب ذهنی بهتر عمل می نمایند.

 با تفکیک خود پنداره تان از عمل صخره نوردی می توانید از صعود لذت برده بدون این که به نتیجه ی آن فکر کنید . مهم تر این که این عمل به شما آزادی تجربه های نو و یا انجام ریسک را می دهد.

 خلاصه این که جدا ساختن خود پنداره باعث کاهش فشارها و استرس ها شده و از این طریق بدون نیاز به تمرین بیشتر، صعود بهتری خواهید داشت.

2- با افراد مثبت معاشرت نمایید

نوعی از احساس و یا تاثیر محیطی ما را در بر گرفته است که تاثیرات آن بستگی به شخصیت و نگرش نسبت به زندگی و حوادث آن دارد.

 افکار و اعمال افرادی که در اطراف شما قرار دارند،بر افکار و اعمال شما،  تاثیر می گذارد

 طبق مشاهدات من، سه گونه انتخاب پیش روی هر فرد می باشد.

1-صعود از صخره به تنهایی2- صعود با فردی با انگیزه مثبت3-صعود بافردی منفی نگر و بدبین اصولاً چه لذتی دارد که با افراد شاکی بیرون بروید؟ و لذت موجود درآن احساس منفی آنها گاهی حتی بدون این که بدانید بر روی صعود شما و لذت موجود درآن تاثیر منفی می گذارد.

 اما صعود با افراد خوش بین و مثبت اندیش و یا به تنهایی می تواند موفقیت چشمگیری بدست آورید.

 به هر حال اگر تصمیم دارید با دیگران بیشتر ارتباط برقرار کنید از نتایج مثبت انسجام حاصل از افراد خلاق، با انگیزه و مثبت در اطراف تان استفاده ببرید.

 

3- پا را از حوزه ی موجود فراتر گذارید!

برای پیشرفت در هر کار باید اهدافتان از آنچه که تاکنون کسب کرده اید بیشتر باشد و همچنین در فکر این باشید که برای رسیدن به هدف از آرامش موجود دست بشویید.

یعنی این که با وجود عدم آرامش ذهنی وجسمی به صعود ادامه دهید. بدین معنی که با ترس هایی که در دل دارید با انجام آنها مقابله نمایید. که خود به معنی تلاش برای انجام هر غیر ممکن می باشد.

ازاین طریق است که قدم به بعد دیگری از زندگی می گذارید و بینش خود را از هر امر محالی تغییر دهید.

4- ریسک خود را با قدرت ارزیابی و مدیریت نمایید.

صخره نوردی فعالیتی است دارای ریسک پذیری بالا و خواسته ی مطلوب برای صعود سخت تر و  نیازمند انجام ریسک های جدید می باشد. این ریسکها می توانند به صورت مخاطرات فیزیکی باشد. مانند سقوط هایی که منجر به مجروحیت می شود و یا ریسک های پنهان ذهنی همچون مواجعه با احتمال شکست ، انتقاد و یا حتی سرخوردگی

قبل از تصمیم به هر صعود سعی کنید تا ریسک های احتمالی پیش رو  را حدس زده و ارزیابی نمایید.

 با تجزیه و تحلیل ریسک ، جلو تر از زمان، بی شک با مخاطرات در صعود مواجه خواهید شد و حداقل این امکان را می یابید تا به اکثر ریسک های اساسی هنگام صعود پاسخ گوید. برای ریسک های ذهنی جهش استراتژی بال های ذهنی را مشاهده نمایید

5-اعتماد به نفس خود را تقویت نمایید

اساساً میزان اعتماد به نفس شما بر پایه خود پنداره و افکار شما در هر لحظه می باشد. افکار شکست خورده با کارآیی ضعیف در گذشته و کلماتی که با خود به زبان می آوریم مانند من نمی تونم، نمی شه، شاید ، تلاش می کنم و اعتقاد به نفس پایین تر، همه بذرهای شکست انسان می باشند.

بعکس تمرکز بر روی موفقیت های گذشته از طریق تصویرسازی و احساس واقعی فرآیند و شادمانی ناشی از اعمال مثبت باعث افزایش بسیار زیاد اعتماد به نفس در فرد می گردد.

 تصویر سازی روزانه، برای بازیابی برخوردهای مهم و با ارزش گذشته صعود و یا غیر آن بهترین راه بازسازی ، شکل دهی و تقویت اعتماد به نفس به منظور دستیابی به موفقیت در همه تلاش ها می باشد.

6- تحت هر شرایط و نتیجه ای شاد باشید

شیوه منحصر به فرد در میان تمام قهرمانان، انعطاف پذیری آن ها در برابر نتیجه های ضعیف و یا انتقادات می باشد و همچنین اعتقاد راسخ به این که موفقیت در گروه زمان و تلاش و بردباری است

 بینش درست به منزله ی ویتامینی است که اغلب جبران کننده ناتوانی، تکنیک و یا حتی دست یابی انسان به خواسته اش می باشد. من نمی توانم از بیان اهمیت همیشه شاد بودن چشم پوشی نمایم.

 ما همه به صخره نوردی و صعود روی می آوریم، زیرا دوست داریم فضای بیرون و احساس حرکت بر روی صخره را تجربه نماییم. زیرا که شادمانی را در لحظه پیروزی دوست داریم .

 عظیم ترین راز برای  صعود بهتر، عشق بی قید و شرط به صعود است

 اعتراف به این نکته که هر روز صعود بدون توجه به نتیجه آن روزی بزرگ است و انسان همیشه نتیجه ی مطلوب خود را کسب خواهد نمود.

در طول 25 سال تجربه صخره نوردی ام ، شاید بزرگترین موفقیت را زمانی کسب کردم که دریافتم تمام مهارت های ذهنی و استراتژی هایی را که در طول خلال صخره نوردی هایم آموخته ام را می توان به دیگر ساخت های زندگی نیز تقسیم داد.

بنده براین باورم که فرآیند صعود بیان گر استعارات زندگی است و آن گاه که فرد بسیاری از درس ها و مهارت های ذهنی را به دیگر ساخت های زندگی گسترش دهد می تواند شعله ی موفقیت را در آن جا نیز روشن نماید. آرزو می کنم که بهترین صخره نوردی تان را انجام دهید. و روزی تجربه ی شخصی صعود به اورست و کی دو را نیز داشته باشید.

منبع: همطناب


[ شنبه 88/2/26 ] [ 8:48 صبح ] [ علیرضا بیابانی ]

اصول گام برداری

هنگام کوهنوردی باید انرژی خود را به گونه ای تقسیم نماییم تا کمتر خسته شویم. تند راه رفتن در سربالایی ها به ویژه در کسانی که فاقد آمادگی جسمانی لازم اند یا این که کوله پشتی سنگینی با خود به همراه دارند، نه تنها باعث تنگی نفس خواهد شد بلکه مصرف انرژی بیشتری را می طلبد اگر این عمل ادامه یابد، شخص کوهنورد به اصطلاح «خواهد برید» بیشتر کسانی که در کوه می بُرند آن هایی هستند که انرژی خود را به خوبی تقسیم ننموده اند.
طول قدم یک کوهنوردی باید با در نظرگرفتن قد و عوامل دیگری همچون شیب مسیر تنظیم شود. در مکان های تقریباً تخت که شیب اندکی دارد، می توان قدم های بلندتری برداشت. ولی در سربالایی و مکان های پرشیب باید فاصله قدم ها را کوتاه تر گرفت تا خستگی به کمترین میزان خود رسد.
هنگام راهپیمایی باید تمام سطح پا را روی زمین گذاشت. اما در بعضی از سربالایی ها می توان فقط از قسمت جلویی پا نیز استفاده کرد. یکی از نکات بسیار مهم در کوهپیمایی، تنفس صحیح هنگام صعود و فرود است. زیرا که با تنفس صحیح، اکسیژن کافی به بدن خواهد رسید. به خصوص که در ارتفاعات به دلیل کم شدن میزان تراکم اکسیژن هوا، بدن نیاز به صرف انرژی بیشتری برای کسب اکسیژن مورد نیاز خود دارد هنگام دم می توان هم از بینی و هم از دهان استفاده نمود( با نسبت حدوداً 70 به 30 درصد) استفاده صرف از بینی با توجه به تمام مزایای آن، به دلیل حجم هوای ورودی کمتر گاهی اوقات امکان پذیر نیست. هنگام بازدم باید هوای درون ریه ها را محکم از دهان خارج کرد تا بتوان از حجم هوای مرده داخل ریه ها تا حد امکان کاست و هوای پراکسیژن را جایگزین آن نمود.
تعداد دفعات دم و بازدم، به عواملی چون ارتفاع، آمادگی جسمانی، شیب مسیر، طول قدم ها، حجم ریوی، میزان گازهای آلاینده موجود در هوا، دمای هوا، میزان تعریق و تعرق، میزان رطوبت هوا و در نهایت نحوه قرارگیری سر و گردن بستگی دارد.
معمولاً نمی توان مدت زمان طی یک مسیر معین را با دقت کامل تعیین کرد. اما روش هایی وجود دارد که می توان با استفاده از آن ها این زمان را با دقت قابل قبولی به دست آورد. یکی از روش ها به قائده نای اسمیت معروف است. با استفاده از این قانون و داشتن نقشه های بزرگ مقیاس ( مقیاس 5000/1 یا بزرگتر) می توانیم قبل از انجام یک برنامه تقریب خوبی برای زمان انجام آن برنامه به دست آوریم. باید عادت نماییم تا بعد از حدود 2 ساعت کوهپیمایی مداوم حدود 10 تا 15 دقیقه استراحت کنیم تا بدن مان بتواند خود را برای فعالیت بعدی آماده کند.
در موقع عبور از سطوح شیب دار باید عمود بر سطح حرکت نماییم. در این حالت باید پاها را نیز عمود برسطح افق قرار داد.
در شیب ها می توان از باتوم راهپیمایی نیز استفاده نمود. تا حد امکان از صعود در شیب های پر ای شیب های پر از سنگریزه و شن اجتناب نمایید چرا که با صرف انرژی زیاد مسافت کمی را خواهید پیمود. در این جور مکان ها باید جایی را انتخاب کرد تا شخص به عقب لیز نخورد. هنگام پائین آمدن از این نوع سطوح باید اول پاشنه پا را روی زمین گذاشت.
هنگام پایین آمدن از شیب های تند بهتر است فاصله قدم ها را کوتاه نماییم. رعایت فاصله مناسب با نفر جلویی نیز از واجبات است. به طوری که اگر نفر جلویی ناگهان ایستاد تعادل نفر قبلی به هم نخورد و احتمالاً به نفر جلو برخورد نکند. از سویی اگر تعادل نفر عقب به هم خورد. نفر جلویی فرصت کافی برای عکس العمل داشته باشد. باید به خاطر بسپاریم که هنگام پایین آمدن متناسب با میزان شیب مسیر زانوها را خم و بالاتنه را نیز به شرط آن که مرکز ثقل بدن هنوز داخل سطح اتکای بدن سمت جلو متمایل کنیم.
شیب های بیش از 20 درجه را چه هنگام صعود و چه هنگام فرود حتماً به صورت مارپیچ (زیگزاگ) طی نمایید، زیرا در این صورت فشار وارد بر بدن بسیار کمتر می شود. به یاد داشته باشید، که هر چه شیب تندتر می شود، زاویه بین دو خط زیگزاگ کمتر و طول مسیر زیگزاگ با توجه به پهنای منطقه مانور بلندتر می شود.
هنگام بالا رفتن از شیب ها بهتر است که از پاکوب ها برای طی مسیر استفاده شود و حتی المقدور از مسیرهای نامشخص پرهیز گردد. مسیرهایی با شیب کم را می توان به طور مستقیم بالا رفت. این مسیرها اکثراً مسیرهایی هستند که از گذشته دور اهالی کوهپایه نشین آن منطقه ، در شرایط هوایی مناسب، به دلایل متفاوت در آن تردد می کردند که اکنون مورد توجه کوهنوردان قرار گرفته است. این گونه مسیرها غالباً در کنار رودها یا کمربر کوه ها قرار دارد.
به روش که در حال بالارفتن از شیبی باشیم باید پای باردار همیشه به صورت مستقیم قرار بگیرد. این عمل باعث می شود تا فشار وزن بدن از روی ماهیچه های پا خارج شده و به استخوان و تاندون ها منتقل شود. در غیر این صورت ماهیچه های پا باید دائماً وزن بدن را تحمل کنند که این امر سبب خستگی زودرس خواهد شد.

 چند اصطلاح پایه

 کوه
Mountain

زمینی که نسبت به پیرامون خود به طور مشخصی برجسته تر بوده و دارای دامنه های شیب داری باشد . ارتفاع دقیقی برای آن تعریف نشده است ولی معمولاً زمین هایی که حدود 600 متر از اطراف خود بلندتر باشند را کوه می نامند کوه ها به سه شکل به وجود می آیند.
• بر اثر چین خوردگی سطح زمین
• بر اثر فرسایش
• بر اثر فعالیت های آتشفشانی
 

 گرده
Arete – Flank

یال هایی که شیب آن ها زیاد بوده و بیشتراز مناطق سنگی و صخره ای تشکیل شده باشد، گرده نامیده می شود.  

 صخره
Rock

سنگ های یک پارچه و بزرگ را که بتوان حداکثر با یک طول طناب صعود نمود صخره می گویند.  

 دیواره
wall

دیواره یا پرتگاه به مناطقی گفته می شود که دارای سنگ های یک پارچه با شیب زیاد بوده و برای صعود به آن به بیش از یک طول طناب نیاز باشد.  

قله
summit,peak,top

بلندترین نقطه هر کوه را قله می نامند. ممکن است در بالای برخی از کوه ها دو یا چند قله هم ارتفاع وجود داشته باشد کوه هایی که در رأس آن دو یا چند قله ی نا هم ارتفاع وجود دارد. قله ی بلندتر را قله ی اصلی و قله های کوتاه تر را قله (های ) فرعی می نامند.  


تپه
Hill

به ارتفاعات کمتر از600 متر نسبت به زمین های مجاور تپه گفته می شود.  


یال
Ridge

محل برخورد دو دامنه شیب دار را در بالاترین نقطه ی تماس یال می نامند.  


خط الرأس
Divide

به خط اصلی و بلندترین یال بین دو قله که محل تقسیم آب باران باشد، خط الرأس گفته می شود. واژه ی فارسی معادل آن آب پخشان است.
خط الرأس اصلی محل تقسیم دو حوزه ی آب ریز جداگانه است . درحالی که خط الرأس فرعی با این که محل تقسیم آب است،‌اما آب های سرازیر شده از هر دو قسمت آن به یک حوضه آب ریز ریخته می شوند.
 


 دره
valley

محل برخورد دو دامنه شیب دار در پایین ترین نقطه تماس را دره می نامند. دره معمولاً محل عبور رودخانه های دائمی یا فصلی است.  

 

 خط القعر

ژرف ترین نقاط بستر یک رودخانه یا دره را خط القعر می نامند.  


 گردنه
pass

پایین ترین نقطه تماس بین خط الرأس های دو کوه را گردنه می نامند د ردو طرف معمولاً دو دره از طرفین کوه سرازیر می شوند،‌در نتیجه گردنه شکلی شبیه به زین اسب دارد.  


طناب کوهنوردی
انوع طناب

طناب یکی از مهمترین وسایل کوهنوردی است و در واقع محافظت از جان سنگنوردان را برعهده دارد. طناب ها باید مورد تأیید اتحادیه جهانی انجمن های کوهنوردی قرار گیرند.
در سنگنوردی طناب های با قطرهای مختلف کاربرد خاص و متفاوتی دارد. طناب ها از نظر نوع ساخت به دو دسته قابل کشش و غیر قابل کشش تقسیم می شوند. تمام طناب هایی که با آن ها عمل صعود از سنگ را انجام می دهیم باید از نوع قابل کشش باشد.
 


 ساختمان طناب

طناب ها از 2 بخش تشکیل شده اند
• هسته
• روکش یا غلاف
هسته : بخش اصلی طناب است و به دلیل ساختار خود مسؤول ویژگی کشش پذیری طناب است. به طور مثال در یک طناب 11 میلی متری، هسته از حدود 55000 نخ باریک و بلند از جنس پرلون تشکیل شده است. این 55000 نخ در دسته های جداگانه در کنار هم قرار گرفته و هسته را تشکیل داده اند. با یک محاسبه معلوم می شود که در یک طناب 11 م م با طول 50 متر ، 2750 کیلومتر نخ باریک به کار رفته است.
روکش یا غلاف : به دور هسته بافته شده و آن را خراش و دیگر عوامل خارجی محفوظ نگاه می دارد. این غلاف محافظ از جنس پلی آمید ساخته شده است. روکش یک طناب از حدود 3000 نخ باریک تشکیل شده است. چنانچه روکش طناب آسیب ببیند هسته که به رنگ سفید است آشکار شده و این امر هشدار واضحی است برای تعویض طناب.
 


[ یکشنبه 88/2/20 ] [ 3:10 عصر ] [ علیرضا بیابانی ]
<< مطالب جدیدتر           

.: Weblog Themes By Pichak :.

درباره وبلاگ

علی رضا بیابانی دبیر علوم تجربی مشهد biabani.alireza@yahoo.com
امکانات وب


بازدید امروز: 6
بازدید دیروز: 73
کل بازدیدها: 42975